Każdemu z nas zdarzyło się chociaż raz w życiu zrobić z siebie kompletnego idiotę. Na takiego durnia można wyjść w wielu sytuacjach. Czasami na przykład dowiemy się o czymś, coś usłyszymy, co z pewnych względów nas zainteresuje, aczkolwiek nie pofatygujemy się, ażeby dana informację sprawdzić. I potem mogą wyniknąć z tego całkiem niezłe hece. Możemy przed kimś błysnąć tak wybitnie, że zbłaźnimy się na całego i tym samym zrobimy z siebie kompletnego idiotę. Wychodzimy na durniów także wówczas, kiedy urządzamy partnerowi bądź partnerce różne sceny i awantury, które – jak się często potem okazuje – okazują się zupełnie bezpodstawne i to tylko nasza zbyt wybujała wyobraźnia podpowiedziała nam różne dziwne obrazki, które tak naprawdę wcale nie miały miejsca. Zrobić z siebie kompletnego idiotę naprawdę nie jest trudno, nie wymaga to od nas nadmiernego wysiłku, niekiedy skompromitować możemy się dosłownie jednym zdaniem. Wszystko zależy od tego, do jakiego stopnia nad sobą i swymi emocjami panujemy.

Odleżyny są niczym innym, jak bardzo poważnym uszkodzeniem skóry. Są trudne do wyleczenia, zaś leczenie takowe nie należy dla pacjenta do rzeczy przyjemnych i bezbolesnych. Odleżyny powstają wówczas, kiedy się leży za długo – mowa tutaj o takim leczeniu, z jakimi mają często do czynienia ludzie ciężko i przewlekle chorzy. Ich stan zdrowia jest na tyle poważny, że nie pozwala im wstać łóżka. Są do niego przykuci na wiele długich tygodni czy miesięcy, a nawet i lat. Robią się głównie na plecach, biodrach, pośladkach oraz nogach, chociaż zdarzają się i takie przypadki, że również na ramionach czy kolanach. U osób skazanych na leżenie w łóżku stosuje się zatem profilaktycznie zmianę pozycji co dwie godziny. Inaczej ryzyko zrobienia się odleżyn wzrasta. Odleżyna to poważna rana i jako rana powinna być leczona. Absolutnie niezbędnym wymogiem jest tutaj również dbałość o sterylność opatrunków. Drobne zakażenie może skończyć się nawet i sepią, a jaki sepsa miewa finał, o tym wszyscy doskonale wiemy

Przytrafiają się od czasu do czasu takie sytuacje, kiedy to czyjaś obecność jest przez nas z jakiegoś względu bardzo pożądana. Kontaktujemy się wówczas z taką osobą – zazwyczaj telefonicznie – i mówimy, w czym rzecz się ma i o co się rozchodzi. Na zakończenie dorzucamy często coś w stylu „grzej tu szybko”, ażeby podkreślić, jak ważna jest dla nas poruszona kwestia. Powiedzenie komuś, żeby grzał do nas szybko to zakomunikowanie mu, żeby możliwie jak najprędzej zbierał w troki swoje szanowne cztery litery i się pospieszył, albowiem sprawa jest nie dość, że pilna, to jeszcze do tego nagła. Takie słowa padają z naszych ust zwykle w sytuacjach awaryjnych. Takim przykładem może być chociażby poważna awaria w domu – pękła rura w łazience, zalało nam mieszkanie i, jakby tego było mało, sąsiadom tez kapie na głowę i nie są tym faktem specjalnie zachwyceni. Może tak tez się zdarzyć, że naszemu dziecku przytrafi się coś takiego, że potrzebuje ono natychmiast lekarskiej pomocy i wizyty na pogotowiu.

Jedną z przyjemniejszych zapewne chwil, jakich dzieci doświadczają w przedszkolu, jest leżakowanie. Kiedyś, jeszcze w czasach, kiedy sama chodziłam do przedszkola, zwyczaj ten przyjęty był nawet jeszcze w zerówce (akurat uczęszczałam do takiego przedszkola, przy którym była zerówka, a nie przy szkole). Obecnie w przedszkolach wychodzi się z założenia, że leżakowanie to dobra sprawa, aczkolwiek raczej w grupach młodszych – głównie w maluchach, gdzie w zasadzie traktować je należy w kategoriach konieczności, ponieważ tak małe dzieci nie są w stanie całego dnia bez drzemki wytrzymać. A jeśli już, to musi to być naprawdę wyjątkowa sytuacja. Dzieci z reguły lubią leżakowanie, no bo o ile przyjemniej jest leżakować w większej grupie aniżeli samemu w domowym łóżeczku. Większość maluchów rzeczywiście zasypia, ale trafiają się dość oporne egzemplarze, które tylko udają, że śpią. Z powodu leżakowania właśnie małe dzieci przynoszą do przedszkola swoje pidżamki oraz poduszki, a niekiedy też i koce.

Jeżeli ktoś lubi niesamowite historie z kryminalnym dreszczykiem i na dodatek kręcące się wokół tak zwanych kościelnych spraw, bez chwili namysłu powinien sięgnąć po powieść zatytułowaną „Gliniana Biblia”. Jej autorką jest hiszpańska pisarka Julia Nawarro porównywana bardzo często do Dana Browna (autora „Kodu Leonarda da Vinci”), chociaż sama od takich właśnie porównań stanowczo się odcina. „gliniana Biblia” jest drugą powieścią jej autorstwa. Ukazała się ona w dwa tysiące piątym roku i miejsca stała się bestsellerem. Jest to historia pewnego archeologicznego odkrycia, które może wstrząsnąć światem. Akcja toczy się w przeddzień wybuchu wojny pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej a Irakiem. Sprawa zainteresowana jest także pewna grupa ludzi – nie chodzi im o sam przedmiot odkrycia, ale o ludzi, którzy znajdują się w archeologicznej misji. Jedną z tych osób jest wnuczka hitlerowskiego oprawcy Clara Tannenberg nie zdająca sobie nawet sprawy z czyhającego na nią niebezpieczeństwa.