Nie o wszystkich rzeczach mówimy. Czasami z niektórych spraw zwierzamy się komuś, ale grono osób do takich zwierzeń mamy zwykle dość ograniczone. Niekiedy są jednak takie rzeczy, o których nie chcemy komukolwiek opowiadać, ponieważ traktujemy je jako sprawy zbyt intymne, aby komuś o nich opowiedzieć. Tak do końca to nie jest to wcale dobre rozwiązanie, ponieważ tłamszeniem w sobie wszystkiego tak naprawdę szkodzimy sobie, a nie pomagamy. Sami wiemy jednak, jak się z takimi sekretami fatalnie czujemy. Mówimy wówczas, że są to rzeczy, które naprawdę leżą nam na sercu. Na sercu leżą także i inne sprawy. Jedną z nich jest dla przykładu dobro człowieka, na którym nam bardzo z różnych względów zależy – martwimy się, gdy dzieje mu się w życiu nie najlepiej oraz cieszą nas wszystkie jego sukcesy, zarówno te duże, jak i małe. Niekiedy widzimy, że kogoś cos gryzie, więc prosimy, aby powiedział nam – jeśli oczywiście chce – co mu na sercu leży, a może dzięki temu poczuje się chociaż odrobinę lepiej.

Niekiedy każdy ma taki dzień, że snuje się niczym cień z kąta w kat. Taki dzień nie należy do dni najlepszych w naszym życiorysie. Chodzimy po domu i tak na dobrą sprawę nie mamy zielonego pojęcia, co ze sobą zrobić. Nie możemy znaleźć sobie miejsca, czujemy się jakoś nieswojo, bardzo często takiemu stanowi towarzyszy nie najlepsze samopoczucie fizyczne. Kiedy jesteśmy chorzy, ale na siłach, żeby nie leżeć cały czas w łóżku, snujemy się z kata w kat, bo przecież nie damy rady zająć się czymś konstruktywnym. Czasami takie snucie się wynika z faktu, że jakimś zbiegiem okoliczności cierpimy na nadmiar wolnego czasu i nie orientujemy się, co moglibyśmy z tymże nadmiarem uczynić. Nagle okazuje się, że kiedy nie mamy się czym zająć, strasznie się nudzimy. A niekiedy również snujemy się z kąta w kąt, albowiem akurat na to mamy w danej chwili ochotę. Nie chce nam się nic robić, nie wzywają nas jakieś pilne obowiązki, zatem z lubością oddajemy się słodkiemu lenistwu, czasem tego po prostu potrzebujemy.

Nawet najbardziej wyszczekany człowiek znajduje się od czasu do czasu w takiej sytuacji, że nie ma nic światu do powiedzenia. Czasami przyczyna takiego stanu rzeczy jest bardzo prozaiczna – najzwyczajniej w świecie nie chce nam się z nikim rozmawiać i nic do nikogo mówić. Mamy po prostu ochotę pomilczeć i pobyć sam na sam ze swoimi myślami. Czasem nie mamy nic do powiedzenia, ponieważ wytoczone przez kogoś przeciwko nam argumenty same mówią za siebie i zupełnym bezsensem jest wówczas podejmowanie prób jakiejkolwiek polemiki. Nie będziemy przecież robić z siebie jeszcze większych idiotów, zatem potulnie przyznajemy rację i stwierdzamy, że w tej sytuacji to już nic do powiedzenia nie mamy. Nic do powiedzenia nie mamy również i wtedy, gdy ktoś chce wymusić na nas słowa, których wcale nie mamy ochoty wypowiadać. Uważając, że nic do powiedzenia nie mamy, wychodzimy zazwyczaj z założenia, że nasze zdanie i tak nikogo nie będzie interesowało, a zatem też zachowamy je wyłącznie dla siebie samych.

Jeżeli kibicujemy jakiejś drużynie, lubimy zagrzewać ją do boju – jeżeli oczywiście oglądamy rozgrywki na żywo, bo krzyki przed telewizorem na nic się zawodnikom zdadzą, a co najwyżej mogą strasznie zdenerwować naszych sąsiadów. Tak zwane zagrzewanie do boju to nic innego, jak mobilizowanie kogoś do działania, to dodawanie mu otuchy i sprawienie, ażeby uwierzył we własne możliwości. Często tego typu akcje obserwujemy na przykład w przerwie jakiegoś meczu, kiedy to trener zbira w jednym miejscu swoich zawodników i udziela im wskazówek, zagrzewając ich jednocześnie do boju i zachęcając do lepszej, bardziej odważnej i ofensywnej gry. Do boju zagrzewamy także nasze dzieci, które w szkołach biorą udział w różnego rodzaju konkursach – nie tylko sportowych. Taki doping jest im bardzo potrzebny, ponieważ dzieci podchodzą do takiej rywalizacji inaczej aniżeli osoby dorosłe, są bardziej podatne na zniechęcanie się do działania i czasami zbyt łatwo poddają się. Dlatego właśnie zagrzewamy je do boju.

Pod koniec edukacji w szkole średniej, mając w perspektywie zdawanie matury, młody człowiek taje także przed innym dylematem. Musi zdecydować, co dalej ze swoim życiem zamierza zrobić i czy będzie kontynuował edukację na wyższej uczelni. Wybór kierunku studiów w ogromnym stopniu determinuje również wybór późniejszej profesji. Niektórzy mają te szczęście, że wiedzą, co dokładnie chcą robić, więc z nimi nie ma problemu. Inni cos wybierają, próbują w określonym fachu swoich sił, ale po jakimś czasie okazuje się, że dane zajęcie wcale im nie leży. Jeśli wykonywana przez nas praca nam nie leży, to znak, że raczej się w niej na dłuższą metę nie sprawdzimy. Lepiej dla nas będzie, jeśli spróbujemy rozejrzeć się za czymś innym, poszukać nowych inspiracji czy nawet kompletnie się przekwalifikować. O tym, że jakaś profesja nam nie leży często przekonujemy się nawet i po kilku latach jej wykonywania. Doznajemy wówczas przykrego doświadczenia, jakim jest wypalenie zawodowe, nie jesteśmy w stanie pracować.