Jednym z bardzo często używanych sformułowań jest powiedzenie, że jacyś ludzie są z tej samej gliny ulepieni. Być z tej samej gliny ulepionym to być taki jak ktoś inny – wcale nie musi się to odnosić do członków rodziny, może to dotyczyć dwojga zupełnie obcych sobie ludzi. Ludzie z tej samej gliny ulepieni to ludzie mający taką samą naturę. Często ta prawdziwą starają się skrupulatnie ukryć przed całym światem, ale z różnym skutkiem. Ulepieni z tej samej gliny ludzie myślą w bardzo podobny sposób, a systemy ich wartości są bardzo do siebie zbliżone. Dlatego jeżeli takie osoby spotkają się, nie mają większego problemu z nawiązaniem kontaktu i bardzo szybko wytwarza się między nimi nić porozumienia. Dla przykładu dwóch znajomych pracujących na co dzień w różnych firmach dorobiło się w nich bardzo wysokich pozycji. Obaj byli z tej samej gliny ulepieni, bo żaden z nich nie bał się ciężkiej, ale uczciwej pracy, a to, czego się dorobili, zawdzięczali przede wszystkim samym sobie i swemu wysiłkowi.

Każdemu z nas zdarzyło się chociaż raz w życiu zrobić z siebie kompletnego idiotę. Na takiego durnia można wyjść w wielu sytuacjach. Czasami na przykład dowiemy się o czymś, coś usłyszymy, co z pewnych względów nas zainteresuje, aczkolwiek nie pofatygujemy się, ażeby dana informację sprawdzić. I potem mogą wyniknąć z tego całkiem niezłe hece. Możemy przed kimś błysnąć tak wybitnie, że zbłaźnimy się na całego i tym samym zrobimy z siebie kompletnego idiotę. Wychodzimy na durniów także wówczas, kiedy urządzamy partnerowi bądź partnerce różne sceny i awantury, które – jak się często potem okazuje – okazują się zupełnie bezpodstawne i to tylko nasza zbyt wybujała wyobraźnia podpowiedziała nam różne dziwne obrazki, które tak naprawdę wcale nie miały miejsca. Zrobić z siebie kompletnego idiotę naprawdę nie jest trudno, nie wymaga to od nas nadmiernego wysiłku, niekiedy skompromitować możemy się dosłownie jednym zdaniem. Wszystko zależy od tego, do jakiego stopnia nad sobą i swymi emocjami panujemy.

Określenie „kolos na glinianych nogach” nie jest może określeniem, z którym spotkamy się na co dzień, aczkolwiek od czasu do czasu można je gdzieniegdzie usłyszeć. Glina sama w sobie nie jest – jak wiadomo – materiałem odpornym na działanie środków mechanicznych. Jeżeli trzymamy w ręku gliniany przedmiot i go upuścimy, to na sto procent rozpadnie się on na drobne kawałeczki. Trudno więc zatem o to, ażeby glina była na tyle dobra do tego, by utrzymać coś dużego, nie ma na to najmniejszych szans. Zatem kolos na glinianych nogach jest owszem, czymś bardzo wielkim, ale jednocześnie niezwykle kruchym i mało pewnym. Dla przykładu o fuzji dwóch wielkich przedsiębiorstw mówiło się już od dawna, trwały od dłuższego czasu rozmowy na ten temat. Firmy te postanowiły połączyć się dlatego, że sytuacja każdego z nich nie była dość stabilna, a według analiz fuzja mogłaby zmienić taką sytuację. Jednak zdaniem niektórych taki interes to kolos na glinianych nogach – dobrze brzmi, ale jest bardzo niepewne.

Są ludzie, którzy posiadają niebywałe predyspozycje do rozstawiania innych po katach. Nie każdy ma taki charakter i takie właśnie usposobienie, ale od czasu do czasu trafiamy na kogoś, kto jednak czuje się niczym ryba w wodzie, rozstawiając innych po kątach. Taki człowiek wyróżnia się tym, że ma raczej dość apodyktyczny charakter. Lubi rządzić innymi ludźmi i znakomicie wychodzi mu wydawanie innym poleceń. Rozstawić ludzi po katach znaczy się kazać im, co mają robić – nie jest tutaj dopuszczalny jakikolwiek sprzeciw. Ma być dokładnie tak, jak ktoś każe i po dyskusji. Rozstawiać kogoś po katach to dyrygować nim i pokazywać mu jego miejsce w szeregu. Oczywiście, osobnik rozstawiany nie ma tutaj prawa głosu, a jego zdanie zupełnie się nie liczy. Niekiedy trafiamy na takich przełożonych, co to zamiast normalnie dogadywać się z pracownikami, traktują ich jak jakąś chołotę, bo taki mają kaprys, bo są ludźmi chorymi na władzę, a trafić na takiego szefa to całkowita porażka. Ale tak niestety bywa.

Policjantów określa się bardzo różnym mianem. Najpopularniejszym z nich jest oczywiście glina albo gliniarz. Jest to powiedzenie bardzo kolokwialne i trudno je traktować jako słowo o pozytywnym wydźwięku. Wystarczy zresztą posłuchać – inaczej brzmi słowo „policjant”, a zupełnie inaczej słowo „glina”. Policjant to człowiek pracujący w mundurowych i uzbrojonych służbach mających za zadanie ściganie przestępców i wykrywanie przestępstw. Zadaniem policjantów jest zatem dbanie o to, aby społeczeństwo i jego tak zwane mienie były bezpieczne. Ażeby zostać gliniarzem, trzeba skończyć odpowiednią szkołę – w naszym kraju takowa znajduje się w Szczytnie. Nie każdy może być policjantem, niektórych zdyskwalifikują testy. Gliniarz kojarzy nam się zazwyczaj z jakimś twardzielem w stylu Chucka Norrisa, co to chodzi po ulicach i bezpardonowo rozwala bandziorom głowy. W rzeczywistości praca policjanta niewiele ma wspólnego z tym, co oglądamy na amerykańskich filmach. Tak naprawdę to bardzo ciężka harówka.