Nikt z nas nie lubi chorować. Pół biedy jeszcze, kiedy dopadnie nas lekka infekcja w stylu kataru czy kaszlu – możemy wówczas chodzić, zwykle po mieszkaniu, ponieważ wychylania nosa z domu w takowych sytuacjach staramy się unikać, aby coś w sumie niegroźnego nie przekształciło się w jakieś poważniejsze przeziębienie. Niekiedy bywa jednak i tak, że choroba zaatakuje nas do tego stopnia, że ścina nas totalnie z nóg i musimy leżeć w łóżku. Uczucie potwornie niemiłe, ponieważ z reguły już po dwóch dniach takiego leżenia w łóżku zaczynamy dostawać świra. Jeżeli by poszukać dobrych stron takich sytuacji, to leżenie w domowym łóżku nie jest tym samym, co leżenie w łóżku szpitalnym. Czasem nasz stan zdrowia jest na tyle poważny, że pobyt w szpitalu jest przykrą koniecznością. Poza tym niektóre choroby, a może nawet i ich większość, są całkiem niemożliwe do wyleczenia w domu. Jeśli trafiamy do szpitala, znaczy to, że nasz stan jest raczej niezbyt pozytywny i wymaga bardziej profesjonalnej opieki.

Czasem każdy z nas ma taki zapał do pracy i ogólnie do robienia czegokolwiek, że słów normalnie szkoda. Są takie dni, że autentycznie nic nam się nie chce, a jedyne, na co tak naprawdę mamy ochotę to rozłożyć się na kanapie i leżeć bykiem. Leżeć tak i czekać, aż może łaskawie coś nam się zechce porobić. Zazwyczaj jako ludzie pracujący czy uczący się oraz mający na głowie cały stos wszelakiego rodzaju zobowiązań nie możemy sobie pozwolić na coś takiego, jak leżenie bykiem właśnie. Ale jeżeli już trafi nam się taka okazja – a trafia się niestety dosyć sporadycznie – korzystamy z niej w takim wymiarze, w jakim tylko się da. Wykorzystujemy takową sytuację maksymalnie i do oporu. Leżeć bykiem to po prostu leniuchować. To mieć tę słodką i rozkoszną świadomość, że grunt nam się pod nogami nie pali i wcale nie musimy śpieszyć się z robieniem czegokolwiek. To stan, kiedy wreszcie możemy odpocząć, kiedy nie musimy nic robić i możemy pozwolić sobie na to, aby dosłownie od wszystkiego wreszcie odzipnąć.