Niekiedy każdy ma taki dzień, że snuje się niczym cień z kąta w kat. Taki dzień nie należy do dni najlepszych w naszym życiorysie. Chodzimy po domu i tak na dobrą sprawę nie mamy zielonego pojęcia, co ze sobą zrobić. Nie możemy znaleźć sobie miejsca, czujemy się jakoś nieswojo, bardzo często takiemu stanowi towarzyszy nie najlepsze samopoczucie fizyczne. Kiedy jesteśmy chorzy, ale na siłach, żeby nie leżeć cały czas w łóżku, snujemy się z kata w kat, bo przecież nie damy rady zająć się czymś konstruktywnym. Czasami takie snucie się wynika z faktu, że jakimś zbiegiem okoliczności cierpimy na nadmiar wolnego czasu i nie orientujemy się, co moglibyśmy z tymże nadmiarem uczynić. Nagle okazuje się, że kiedy nie mamy się czym zająć, strasznie się nudzimy. A niekiedy również snujemy się z kąta w kąt, albowiem akurat na to mamy w danej chwili ochotę. Nie chce nam się nic robić, nie wzywają nas jakieś pilne obowiązki, zatem z lubością oddajemy się słodkiemu lenistwu, czasem tego po prostu potrzebujemy.

Kiedyś w przedszkolach oraz szkołach praktykowane było karanie niegrzecznych dzieci w ten sposób, że jeśli coś przeskrobały, to musiały odstać swoje w kącie. Teraz – w związku z bardzo popularnym bezstresowym wychowaniem młodzieży – odeszło się od takowych praktyk i jeżeli ktoś się źle zachowuje, to po prostu udziela mu się nagany, zwraca się uwagę, czasami wpisywaną do dzienniczka uczniowskiego (w młodszych klasach szkoły podstawowej). Stanie w kącie nie było dla ukaranego w ten sposób delikwenta niczym przyjemnym chociażby z tego względu, że na dłuższą metę było to po prostu nużące zajęcie. No i na dodatek nogi po jakimś czasie zaczynały boleć, bo jak nauczyciel kazał komuś maszerować do kąta, to nie na dziesięć czy piętnaście minut, ale na godzinę albo nawet i dłużej. Winowajca musiał stać tyłem do całej klasy i się nie odzywać, co nie było szczególnie łatwym dlań zadaniem. Wylądować w kącie można było nawet za drobne przewinienia. W ten sposób uczono dzieci subordynacji oraz dyscypliny.

Po dzieciach najlepiej widać, jak szybko tracą zainteresowanie jednymi rzeczami, aby zaraz zainteresować się innymi. Maluchy zwykle dysponują w swoich pokoikach całym stosem wszelakich zabawe – pluszaki, maskotki, klocki, układanki, samochodziki i tym podobne, jest tego całe mnóstwo. Małe dziecko nie potrafi przez dłuższy czas skupić na czymś jednym swojej uwagi – bierze jakąś zabawkę, zajmuje się nią przez chwilę, po czym zabawka trafią w kąt. Odstawić coś w kąt można z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest to, że nam się cos po prostu znudziło i przestało znajdować się w zasięgu naszych zainteresowań. To jak przysłowiowa szmaciana lalka, która po okresie fascynacji nią ląduje w kącie właśnie. Drugim powodem takiego stanu rzeczy może być sytuacja, kiedy to odstawiamy coś w kąt, ponieważ akurat musimy zrobić coś innego – coś bardziej pilnego oraz wymagającego poświęcenia mu dużej dozy uwagi i zainteresowania. Tak więc czasem odstawiamy coś w kąt na jakiś czas tylko, by potem do tego wrócić.

O matematycznych katach uczą się już dzieci w najmłodszych klasach szkoły podstawowej. Uczniowie swoją znajomość katów zaczynają od poznawania figur geometrycznych – oczywiście nie we wszystkich tych figurach występują kąty, niechlubnym wyjątkiem jest tutaj koło. Kąty mogą mieć różne stopnie, zależy to od ich nachylenia. Mamy dla przykładu do czynienia z tak zwanymi kątami prostymi – o tych zresztą słyszy się najczęściej. Z kątami prostymi spotykamy się w kwadratach i prostokątach. Kąt prosty wynosi zawsze dziewięćdziesiąt stopni. Oprócz kątów prostych mamy w matematyce cały szeregi innych katów, dla przykładu mogą to być między innymi kąty wypukłe, wklęsłe, ostre, rozwarte, zerowe, pełne, półpełne, przyległe czy wierzchołkowe. Matematycy na pewno się świetnie na tym wszystkim znają i dobrze się w tym orientują. Dal kogoś, komu matematyka jest generalnie kulą u nogi, rozpoznawalne są na dobrą sprawę tylko kąty proste – to i tak oczywiście nie lada sukces. Nie każdy musi się na tym znać.