Stać w kącie

Kiedyś w przedszkolach oraz szkołach praktykowane było karanie niegrzecznych dzieci w ten sposób, że jeśli coś przeskrobały, to musiały odstać swoje w kącie. Teraz – w związku z bardzo popularnym bezstresowym wychowaniem młodzieży – odeszło się od takowych praktyk i jeżeli ktoś się źle zachowuje, to po prostu udziela mu się nagany, zwraca się uwagę, czasami wpisywaną do dzienniczka uczniowskiego (w młodszych klasach szkoły podstawowej). Stanie w kącie nie było dla ukaranego w ten sposób delikwenta niczym przyjemnym chociażby z tego względu, że na dłuższą metę było to po prostu nużące zajęcie. No i na dodatek nogi po jakimś czasie zaczynały boleć, bo jak nauczyciel kazał komuś maszerować do kąta, to nie na dziesięć czy piętnaście minut, ale na godzinę albo nawet i dłużej. Winowajca musiał stać tyłem do całej klasy i się nie odzywać, co nie było szczególnie łatwym dlań zadaniem. Wylądować w kącie można było nawet za drobne przewinienia. W ten sposób uczono dzieci subordynacji oraz dyscypliny.